Skojarzenia....

Wspaniały twierdzi, że niezbadane są drogi
moich skojarzeń, ja sama często dziwię się
jak jakiś obraz, zapach wywołuje w mojej
głowie ciąg skojarzeń wydawałoby się
absolutnie nie a propo.
Tak mam - czasem jest śmiesznie, czasem
tragicznie.
Dzisiaj tak mi się skojarzyło, zobaczyłam
konkurs tatuażu i poszło....
Zakonnica/habit  +  wojsko/mundur = brak tatuażu.

Moja babcia bardzo chciała, żebym została zakonnicą.
Jak każdy młody człowiek miałam okres wzmożenia
religijnego, biegałam na spotkania biblijne i może nawet
dałabym się uwieść, ale jedną z rzeczy, która mnie
powstrzymała, byłaby konieczność ciągłego chodzenia
w habicie.

Nie wyobrażałam sobie ubierania się codziennie w to samo
ubranie, chociaż przyznam się, że fazę na mundur miałam.
Nawet byłam na obozie PO (przysposobienia obronnego),
gdzie chodziłyśmy w mundurach i udawałyśmy żołnierki,
żołnierzyny, czy jakoś tak...

                           

Fajnie się bawiłam, trochę taka "Rzeczpospolita Babska".
Było szkolenie z zakresu łączności, jedna drużyna bab chowała
się za górką druga za inną górką pomiędzy nami rozciągnięty
był kabel, kręciłyśmy korbką łącznicy, klapki spadały przez
słuchawkę nic nie było słychać więc krzyczałyśmy
zza tych górek do siebie i tak nawiązywałyśmy łączność.

                 

Były marsze i śpiew.
"Witaj nam Polsko, myśmy są wojsko biało-czerwone".

Fajnie było tylko te mundury, jak w prawdziwym wojsku na terenie
koszar nie wolno było chodzić w cywilnym ubraniu.
Noszenie codziennie tego samego ubranka to jak chodzenie
w habicie, w moim przypadku odpada.
(Młodszym wyjaśniam, że obóz był darmowy, wysyłała szkoła,
zaangażowanym wyjaśniam, że na obozie nie zostałam zwerbowana
i zarejestrowana jako TW).

Zawsze miałam takie ciche marzenie, zrobić sobie tatuaż.
No może nie aż tak......

                         

Ale może tak.....

                                             

Siedzę oglądam jak ludzie się kują, jakie ładne kolorowe obrazki
pojawiają się na skórze i tak sobie myślę, że jednak nie, to nie dla mnie.
Nie mogłabym nosić na sobie cały czas tego samego malunku.
To trochę jak z habitem i mundurem niektórzy mówią, że z czasem
to się staje drugą skórą.
Może i tak, na młodej skórze fajnie wygląda, ale na tej obwisłej
raczej żałośnie.

                             

Patrzę na ten jak najbardziej dyskretny tatuaż i myślę, że zostanę na etapie marzeń.
Jakieś niespełnione marzenia trzeba mieć.