Wola życia.

Kiedy na początku października mknęłam na swojej "Baśce"
przez las za jeziorem,
                 

pan szalał traktorem po polu.

                             

Pole było gołe i takie jakieś smutne.
Jakoś kilka dni temu, znowu wyprowadziłam "Baśkę" na spacer.
Patrzę a na polu zielono, dla kogoś kto mieszka na wsi
to nic dziwnego, ale dla mieszczucha?

                             

Stanęłam i się zadumałam nad siłą życia.
Rośliny, ludzie, zwierzęta wszystko chce żyć.
Prababcia po wylewie, żyje już dobre dwadzieścia lat.
W międzyczasie kilka razy żegnaliśmy się z nią.
Raz była to śpiączka cukrzycowa, innym razem
zawał i pęknięte serce.
Zawsze wracała.
Po operacji na otwartym sercu lekarz powiedział, że
będzie tak sobie chodziła po domu.
Pamiętam jak pożyczyliśmy wózek inwalidzki, żeby
wyprowadzić prababcię na spacer.
I owszem chwilę posiedziała, a potem jak poszła...
Prababcia śmiga po okolicy, że ja za nią nie nadążę.
Podziwiam ją za wolę życia i umiejętność dostosowania
się do sytuacji w jakiej się znalazła.
Kiedy mam słabszy dzień, tu mi strzyka, tam koli
tu boli to popatrzę na prababcie i robi mi się głupio.