Zabawa w ciepło zimno...

Przez całe życie bawię się w "ciepło - zimno.
Odkąd pamiętam zawsze miałam problem z "ciepłem".
W moim młodzieńczym domu nie było centralnego ogrzewania, były piece.
Moim pierwszym wspomnieniem jest duży fotel i poduszka z frędzlami
na której siedzę ja pięciolatka.
Fotel stoi przy piecu, a na parapecie w dużym pokoju wiszą lodowe sople.
W kuchni stała kuchnia opalana węglem na której gotowało się obiad, w kotłach
pranie, a w dochówce piekło się mięso i ciasto.
I to nie była wieś, to był dom w centrum Gdańska.
Tata lubił nowinki, więc postanowił zrobić ogrzewanie etażowe.
Zniknęły piece z pokoi, a w kuchni pojawiła się etażówka.
To taki piec w którym paliło się w kuchni i nagrzewało kaloryfery w pokojach.
Postęp i krok milowy w zabawie w "ciepło - zimno".
Tak, polegało to na tym, że zimą rozpalało się po powrocie rodziców z pracy
ok. godz. 16 zanim mieszkanie się nagrzało to piec w nocy wygasał i rano
było zimno.
Ubierałam się w totalnej zimnicy i biegłam do szkoły.
Jak podrosłam i mogłam przytargać wiadro węgla i koksu z piwnicy,
sama rozpalałam i trochę wcześniej w domu bywało ciepło.
Jak ja zazdrościłam koleżankom, że mieszkają w domach z centralnym ogrzewaniem.
Jak tylko zbliżała się jesień zaczynało się polowanie na koks i węgiel,
potem trzeba było zwalić to do piwnicy.
Czyszczenie komina to osobna bajka.
Pamiętam jak w dzień śniadania wielkanocnego tata postanowił wyczyścić
komin bo pan kominiarz zapił i zostawił swoje narzędzia.
Jak na święta można zostawić brudny komin?
Tata wszedł na dach i spuścił przez komin kulę do czyszczenia komina.
Zapomniał tylko zamknąć drzwiczki w piecu...
Mina mamy kiedy weszła do wysprzątanej świątecznie kuchni - nie do zapomnienia.
Nadszedł czas, kiedy wyszłam za mąż i przeprowadziłam się do wymarzonego
domu z centralnym ogrzewaniem.
Myślałam o jednym, koniec mojej zabawy w "ciepło-zimno".
Mieszkałam sobie, ktoś gdzieś dosypywał do pieca.
Tak po cichu zamarzyłam sobie, a może kominek?
Ja tak mam, że jak zamarzę o głupocie to dostaję i to tak do bólu.
Za tej podłej komuny rachunki za ogrzewanie były w ramach możliwości, uczciwie
pracującego człowieka, problem się zaczął za szalejącego kapitalizmu i narastał.
Jakieś pięć lat temu przyszedł rachunek za dwa tygodnie ogrzewania 1800 PLN.
Szala goryczy się przelała, okazało się, że w naszej dzielnicy ogrzewanie jest
najdroższe w całym trójmieście.
Szybka decyzja, odłączamy się robimy kominek.
Chciałaś? Masz.
Dostałam kominek, a wraz z nim cięcie, rąbanie, noszenie, układanie, przenoszenie
drzewa, wycieranie sadzy, pranie firanek po kolejnym zadymieniu.
Rano zimnica.
Wróciłam po trzydziestu latach do zabawy w "ciepło-zimno".
Wytrzymaliśmy trzy sezony, kominek wywędrował z domu.
Wspaniały wstawił piec do garażu i zaczął palić węglem.
Dzisiaj jak zobaczyłam go z przepychaczem do komina w ręku to stwierdziłam,
że historia zatoczyła koło i moja zabawa w "ciepło - zimno" niema końca.

                                        

                                Dobrze, że komin jest na zewnątrz i do Wielkanocy daleko...